“موفقیت را از دست ندهید”

لس آنجلس – آنها داروین هام را در زمان معرفی مربی قبل از شروع بازی هو کردند. آنها او را با فریادهای شدیدتری بمباران کردند تا اینکه زمان در ساختمان بی جان به پایان رسید.

“چهار داروین!”

اما آیا این تقصیر هام است؟ دآنجلو راسل؟ یک نیمکت؟ همه موارد بالا؟ ناگتس به لس آنجلس نفوذ کرد و بی ثباتی را در تشکیلات آمریکایی کاشت. هسته اصلی فوق ستاره لیکرز تحت فشارهای باورنکردنی از سوی ترکیب اصلی دنور که در آستانه کسب دومین پیروزی پلی آف لس آنجلس در چند فصل مختلف است، در حال فروپاشی است.

پیتون واتسون گفت: “شکست دادن تیمی مانند آن در دور اول که فکر می کنم با یک صعود متفاوت می توانست به فینال کنفرانس غرب یا چیزی شبیه به آن راه پیدا کند، قطعاً کار سختی است.” اما ما هر بار از آن عبور می کنیم و دوست داریم بیرون برویم و برنده شویم.”

با هر پیروزی بعدی – با هر کدام همسان برنده شدن – غیرقابل تصور به واقعیت نزدیکتر می شود. ناگتس ممکن است فقط مالک لیکرز باشد.

اگر آنها کار را شنبه در بازی 4 انجام دهند، کاری را انجام خواهند داد که حتی استف کری-کوین دورانت وریرز هم نتوانستند انجام دهند و لبرون جیمز را دو سال متوالی از بین می برند. گلدن استیت در سال 2017 به پنج بازی نیاز داشت.

جیمز گفت: “آنها در حمله نقطه ضعفی ندارند.” “… قطعا یکی از بهترین تیم هایی است که در دوران حرفه ای ام با آنها بازی کرده ام.”

دنور ممکن است در سال 2024 به پنج بازی نیاز داشته باشد. اما اگر دلیلی برای این باور در حال حاضر وجود داشته باشد، این است: ناگت ها به وضوح برای خودشان در این مسابقه خطری هستند. آن‌ها مستعد نیمه‌های طولانی، حتی کامل، از خود راضی بودن در برابر حریفی هستند که نمی‌تواند در مقابل آنها برتری داشته باشد. در حال حاضر 11 بازی پیروز شده شامل 6 بازگشت دو رقمی است.

وی ادامه داد: به نظر من در این شغل به عنوان یک مربی، همیشه باید کلاه خود را بر سر بگذارید که «ما باید با طبیعت انسان سر و کار داشته باشیم». و وقتی 10 بار متوالی تیم را شکست می دهید چگونه این کار را انجام می دهید؟ مایکل مالون، مربی ناگتس، قبل از بازی 3 گفت، پیروزی 112-105. «… خب، ما با 12 عقب افتادیم، 20 امتیاز عقب افتادیم. کوارتر اول هر دو بازی را باختیم. در هر دو بازی در نیمه دوم شکست خوردیم. خیلی خوب است که در خانه شما چنین جمعیتی پشت سرتان باشد، اما اکنون فقط ما هستیم.»

معلوم شد که اینها کلمات توخالی است. دنور شاهد بود که برتری 8-0 لس آنجلس قبل از همه به 12 رسید، اما آرون گوردون تصمیم گرفت بازی 3 را جدی بگیرد.

سپس بین کوارتر دوم و سوم 24 امتیاز فاصله بود. مثل یک ساعت

نیکولا جوکیچ گفت: صادقانه بگویم، فکر می کنم هر بازی سخت تر می شود. می توانید ببینید که آنها در دنور در بازی 2 با 20 امتیاز بیشتر شدند. امروز در نیمه اول 12 امتیاز افزایش یافتند. اما بله، من فکر می‌کنم بازی کردن بارها و بارها مقابل یک تیم واقعاً سخت است. شما به نوعی از سبک بازی یا چیزهای دیگر خسته می شوید. بنابراین شما فقط باید – به خصوص ما چون سه بازی آخر را برده ایم – فقط به کاری که انجام می دهیم اعتماد کنید و از موفقیت ها خسته نشوید. زیرا ممکن است خیلی سریع اشتباه کند.”

ناگتس به قدری از این مسابقه خسته شده بودند که ناخواسته به جویندگان هیجان تبدیل شدند و هر شب بر لیکرز پیروز می شدند، اما در آخرین ثانیه زمانی که آنتونی دیویس سعی کرد آن را بدزدد از کنترل خارج شد.

لحظات رستگاری لیکرز مقابل دنور کوتاه است. نیمه اول غالب دیویس در برابر جوکیچ در بازی 2 فراموش شد زیرا او در کوارتر چهارم گل نزد. ریباند 23 امتیازی راسل با بازی بدون امتیاز او جایگزین شد.

تغییرات واحد دوم در لس آنجلس نتوانست از دقایق استراحت جوکیک استفاده کند. قبل از بازی 3، Taurean Prince تنها بازیکن نیمکت نشین لیکرز بود که در این سری امتیاز کسب کرد. هیچ چیز از اسپنسر دینویدی. هیچ چیز از گیب وینسنت.